Syndicat d'Initiative
de Cerfontaine
de Cerfontaine
1885
Hippolyte Caussart in Anhée, in zijn atelier.
Brons.
De kerk van Cerfontaine heeft twee grote klokken in zijn prachtige klokkentoren met kantelen.
De eerste weegt 1275 kilo. Het is gewijd aan zes verschillende heiligen: Sint-Amandus, Sint-Filippus, Sint-Pieter, Sint-Jan, Sint-Bartholomeüs en Sint-Matthias.
Deze klok klinkt de noot "D♯".
De tweede klok is iets lichter dan de andere en is gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Beauraing. Het klinkt de noot “F”.
Deze klok werd in februari 1944 door de Duitsers verwijderd. In deze periode van de Tweede Wereldoorlog leed de Duitse industrie onder de geallieerde blokkade en ontbrak grondstoffen om hun wapens of voertuigen te bouwen. Het bevel werd toen gegeven om alle beschikbare metalen in de bezette gebieden op te eisen, inclusief de kerkklokken.
In Cerfontaine werd alleen deze klok verwijderd. Een gat werd in het dak van de kerk gemaakt door de Duitse soldaten. Met behulp van krachtige touwen werd deze klok van meer dan een ton op het droge teruggebracht voordat hij naar Duitsland werd gestuurd.
Gelukkig werd hij in 1945 in een trein teruggevonden. Dankzij de cirkelvormige inscripties op de klok kon hij in 1948 naar huis worden teruggestuurd. Helaas had hij wat kleine schade opgelopen, dus werd hij opnieuw gegoten, hernoemd tot "Marie" en op 26 december 1948 weer op zijn plaats gezet.
Deze klokken luiden nog steeds en doen dat op twee verschillende manieren:
De klok is een van de oudste instrumenten in de geschiedenis, dateert waarschijnlijk al uit de neolithische periode.
De eerste metalen klokken dateren echter uit de bronstijd in Azië, voordat ze zich over de hele wereld verspreidden, in Afrika, Europa en zelfs pre-Columbiaans Amerika.
Klokken regelen het dagelijkse leven, zowel profaan (aanduiding van de uren en van de tijdstippen in de planning) als heilig in de dorpen: metten, angelus, mis, vespers, huwelijk, doop, begrafenis, doodsklok. Klokkengelui begeleidt en markeert de ceremonies en processies binnen en buiten de gebouwen. Men kan spreken van een rijke en gevarieerde klokkentaal.
Kerkklokken werden vroeger vaak gebruikt als waarschuwingssysteem voor gevaar met het alarm, voor een sterfgeval met de doodsklok, of voor een belangrijke gebeurtenis. Religieus gebruik kon verschillen van burgerlijk gebruik, afhankelijk van het type klok of locatie (burgerlijke klokken, beiaard...).
De klokken bevinden zich vaak in de klokkentoren van de kerk, een hoge toren die het geluid ver draagt. De afgezonderde ronde of vierkante toren naast een kerk wordt een klokkentoren genoemd. Men kan het ook een beiaard noemen als het gaat om klokken voor openbaar gebruik.
In veel zuidelijke regio's vind je klokken ingesloten, maar blootgesteld aan de elementen in soms zeer artistieke smeedijzeren kooien boven op deze torens, ze worden ook wel klokkentorens genoemd.